Zaburzenia psychiczne u osób z niepełnosprawnością intelektualną mają znaczący wpływ na ich dorosłe, niezależne życie oraz prawidłowe funkcjonowanie społeczne. Właśnie dlatego przed specjalistami stawia się coraz wyższe wymagania w zakresie diagnostyki i leczenia. Istnieje potrzeba stosowania interwencji w zakresie zdrowia publicznego, które mają redukować rozpowszechnianie się zaburzeń psychicznych u osób z NI, istotne jest też posiadanie zdolności do identyfikacji tychże zaburzeń i udzielenia odpowiedniej pomocy przez psychiatrów i psychologów. Ważna jest również posiadanie świadomość wysokiego ryzyka wystąpienia zaburzeń psychicznych wśród osób z NI.

Relacje intymne oraz seksualność osób z niepełnosprawnością intelektualną to temat, o którym wciąż mówi się niewiele. Wiąże się on z wieloma wątpliwościami, często wynikającymi z niewiedzy, co dotyczy zarówno rodziców, jak i opiekunów. Zresztą kwestie seksualności czy budowania związku z osobami z niepełnosprawnością, czy nawet zagrożenia związane z przemocą seksualną są w naszym społeczeństwie marginalizowane. Nie mówi się również o dojrzewaniu płciowym, masturbacji, higienie intymnej. Prowadzi to do braku elementarnej wiedzy u nastolatków należących do tzw. normy intelektualnej, przy czym problem pogłębia się w przypadku osób z niepełnosprawnością intelektualną. Dziecko już od najmłodszych lat powinno mieć wpajaną wiedzę na temat swojego ciała, różnic anatomicznych między płciami oraz norm społecznych związanych z cielesnością.  Takie informacje pozwolą mu nie tylko na prawidłowe funkcjonowanie w dorosłym życiu, ale i tworzenie zdrowych relacji intymnych czy budowanie związku.

Osoby z niepełnosprawnością intelektualną wymagają wieloaspektowych działań terapeutycznych skierowanych zarówno na nie same, jak i ich rodziny. Należy jednak zwrócić uwagę na kierunek podejmowanych kroków, który często jest nieprawidłowy. Najczęstszym błędem jest dążenie za wszelką cenę do złagodzenia lub usunięcia dysfunkcji, ponieważ program terapeutyczny powinien być ukierunkowany na przygotowanie osoby z niepełnosprawnością intelektualną do funkcjonowania w codziennym życiu wraz z możliwością skorzystania w razie konieczności ze wsparcia. Osiągnięcie autonomii to jeden z głównych celów pracy z dzieckiem z niepełnosprawnością,  choć może być on trudny, szczególnie dla nadopiekuńczych rodziców.